یک اصلاح طلب، از نوع میرحسینی و خاتمیش گرفته تا سروش و آغاجری، رأی مردم را می پرستند. اکثرشان معتقد اند که رأی مردم بر چیزی، دلیل بر حق بودن آن است. می خوای ببینی کدوم حرف درسته، ببین کدوم رو مردم بهش رأی میدن. اگر روزی مردم به عقیده ای پشت کردند، می بایست صاحبان آن کنار بروند. برای نمونه:

محمد رضا خاتمی، جمهوری اسلامی، 8/6/79:  مبنای مشروعیت هر کاری رأی مردم است و قرائتی از اسلام در جمهوری اسلامی پذیرفته شده که همه چیز را بر اساس رأی مردم می­داند.

سالار بهزادی، روزنامه صبح امروز 23/8/78 :  سیره حضرت علی(ع) و سایر فرق مذهبی صدر اسلام، دموکراسی در انتخاب رهبری و عدم تعیین رهبر برای مردم بوده است.

رجبعلی مزروعی، حریم، 23/11/78:  حضرت علی مشروعیت خود را از مردم گرفته همانطور که معاویه مشروعیت خود را از مردم گرفته است.

عبدالکریم سروش، روزنامه صبح امروز، 16/6/78 :  هیچ دینی عقلا نمی­تواند مردم را از انتخاب دین دیگر منع کند، چون خود آن دین زاییده انتخاب بوده همچنانکه هیچ نماینده­ای نمی­تواند به مردم بگوید: بعد از انتخاب من حق انتخاب کس دیگر را ندارید.

عزت الله سحابی، روزنامه خرداد، 6/8/78 :  به گفته امام علی(ع) هر شیوه حکومتی که مردم بر آن تفاهم کنند، همان مورد رضای خداوند است و تفاهم دینی و غیر دینی معنا ندارد.

سید محمد خاتمی در دانشگاه تهران در سالگرد دوم خرداد : اگر دین در برابر آزادی قرار بگیرد، این دین است که باید محدود شود نه آزادی.

همینطور اگر به سخنرانی های آقای خاتمی رجوع کنید، احتمالا هر پنج دقیقه یکبار واژه مقدس "دموکراسی" را استماع کنید(عمدتا هم بدون پسوند دینی) سرتان را درد نمی آورم که ریشه و سابقه دموکراسی از کجاست و چه نقدهای تئوریکی خود غربی ها بر آن وارد کردند(در این زمینه می توانید به کتاب تازه منتشر شده ی "درباره دموکراسی" از شهریار زرشناس-کتاب صبح مراجعه کنید)  تنها خاطره ای را نقل می کنم از یکی از رفقای باحال:

روزی با اتوبوس به مسافرت می رفتم که راننده نوار موسیقی مبتذلی گذاشت. من هم رفتم و گفتم که خاموشش کند. وقتی نشستم، جوانی که کنارم بود گفت: ببخشید‏! می توانم یک سوالی بپرسم؟ گفتم بله. گفت: الآن در این ماشین بیست-سی نفر نشستند که می خواهند این موسیقی را گوش کنند و فقط شما مخالف هستید. چرا به رأی مردم احترام نمی گذارید؟ چرا حق دیگران را رعایت نمی کنید و نظر خودتان را به دیگران تحمیل می کنید؟

(نه گذاشتم و نه برداشتم و)گفتم: ببین دوست عزیز! فرض کن خواهر شما اینجا کنارت بود و یک نفر پا می شد می گفت: چند نفر موافقند به این خانم تجاوز کنیم!؟ و همه رأی مثبت می دادند. آیا شما می پذیرفتی که این کار را انجام بدهند؟ آیا در اینجا به رأی اکثریت احترام می گذاشتی؟

سرش را پایین آورد و کمی تأمل کرد و گفت: نه. ادامه دادم:این رأی مردم نیست که درستی یا نادرستی کاری را مشخص می کند، بلکه آن چند چیزی که می خواهد به رأی مردم گذاشته شوند، ابتدا می بایست مشروعیت و حقانیتشان مشخص شده باشد و بعد بین این دو یا چند چیز حقِ، نظر مردم پرسیده می شود که کدامیک را حق تر می دانند. بلکه اگر اسلامیِ اسلامی اش را هم بخواهیم، رأی مردم هم حکم مشورت را دارد و پس از آن دوباره می بایست مرجعی(اعم از ولی معصوم یا ولی فقیه) در مورد این نظر مردم قضاوت کند. پیامبر اسلام هم پس از مشاوره، در نهایت خودشان تصمیم می گرفتند. امیرالمومنین هم مشروعیت حکومتشان به خاطر خواست مردم نبود، که مردم تنها می توانستند این حق را برای جامعه خود انتخاب بکنند یا نکنند و انتخابشان هم از باطل بودنشان نمی کاهد. کمااینکه امام حسن  و امام صادق علیهم السلام بارها فرمودند که اگر اندازه این گله گوسفند یار داشتم، علیه شان قیام می کردم. در سیاست شیعه، وقتی حجت تمام می شود، ولو حق در اقلیت باشد، اگر امکان غلبه وجود داشته باشد، علیه اکثریت باطل قیام صورت می گیرد.(این را در بخش تنش زدایی بیشتر توضیح خواهم داد)  دوستی از من پرسید: اگر روزی فلسطینیان با علاقه و رأی خودشان اسراییل غاصب را بپذیرند و به حکومت او رأی دهند، آیا شما باز هم روز قدس می گیرید و مرگ بر اسراییل می گویید؟ گفتم: اگر از روی اجبار این کار را نکرده باشند و واقعا به اسراییل گرایش پیدا کرده باشند، از آن روز علاوه بر مرگ بر اسراییل، "مرگ بر فلسطین" هم خواهیم گفت. این که "حق چیست" که به رأی مردم گذاشته نمی شود. بلکه مردم می توانند حق را انتخاب کنند و تازه اگر اکثریت، باطل را برگزیدند، جلویشان خواهیم ایستاد.

 گیرم ?? ملیون به شما رأی دادند، هفتاد ملیون هم بدهند، این موجب حق بودن شما نمی شود. بلکه حق ملاک دیگری دارد و آن شرع است. بین دو عقیده، می بایست بحث کلامی صورت گیرد تا معلوم شود نظر دین با کدامیک است. آیا وقتی می خواهند بین دو نظریه مثلا در فیزیک یکی را انتخاب کنند، می آیند رأی گیری می کنند؟! یا نه فقط در دین و حکومت است که رای اکثریت درست و غلط را مشخص می کند.

این که قرائتی از دین درست است که مردم به آن رأی دهند هم جمله غلطی است. اینان چون عموما نمی توانند در بحث کلامی و دینی وارد شوند و نظرشان را به کرسی بنشانند(نمونه اش سروش که همش از مناظره در میره) یک قرائت بی آزار و دم بریده از دین ارایه می کنند و تاییدش را از مردم می خواهند.

بگذریم. همین رفیق ما یک بار جوانی به او گفت: پدران و مادران ما انقلاب کردند و این حکومت را انتخاب کردند. حال ما نمی خواهبم. چرا رفراندوم نمی گذارند و نظر مردم را نسبت به حکومت نمی پرسند؟ رفیق ما جواب داد: مگر ما حکومت را با رفراندوم به دست آوردیم که حالا با رفراندوم از دست بدهیم؟! (البته منظور ایشان این نبود که اکثریت در ایرام مخالف نظام اند که تمام شواهد خلاف این را نشان می دهد)

خلاصه:حق معیار دارد و معیارش رأی مردم نیست، بلکه مردم می توانند آن را انتخاب کنند یا نکنند و اگر حجت برایشان تمام شده بود و باطل را انتخاب کردند، حق علیه شان قیام می کنند.

البته ریشه این تفکر، در فلسفه کانتی است که اگر لازم شد بعدا توضیح خواهیم داد.